خط نيوز - آژانس خصوصی برای صهیونیست‌ها

درخواست قانونی و منطقی کشورهای عربی برای پیوستن رژیم صهیونیستی به پیمان منع گسترش تسلیحات اتمی (ان. پی. تی) در آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای پذیرفته نشد و اکثریت اعضاء حاضر با آن مخالفت کردند!کشورهای عربی با این استدلال که رژیم صهیونیستی، تنها دارنده زرادخانه اتمی در خاورمیانه است خواستار پیوستن این رژیم به پیمان منع گسترش سلاح‌های اتمی شدند تا فعالیت‌های اتمی آن زیر نظر آژانس قرار گیرد. اکثریت اعضاء آژانس بدون اینکه استدلالی داشته باشند این درخواست را رد کردند و اجازه دادند رژیم صهیونیستی دارای زرادخانه اتمی باشد و علاوه بر آن، تحت نظر مقررات بین‌المللی هم نباشد.این اجازه غیرقانونی هنگامی بیشتر اهمیت پیدا می‌کند که بدانیم به اعتراف خود اعضاء آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، رژیم صهیونیستی دارای کلاهک‌های اتمی است، همان چیزی که طبق مقررات خود آژانس، داشتن آن برای تمام کشورها ممنوع است و هر کشوری دارای چنین سلاحی باشد موظف است آن را نابود کند. درحال حاضر طبق برآوردهای موجود، رژیم صهیونیستی بین 75 تا 300 کلاهک اتمی دارد و البته گمان غالب اینست که تعداد 300 کلاهک درست است. مشکل اصلی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، وابستگی آن به قدرت‌هاست. به همین دلیل است که قدرت‌های صاحب "وتو" نیز زرادخانه اتمی و انواع و اقسام سلاح‌های شیمیائی و سایر سلاح‌های کشتار جمعی دارند و در عین حال که عضو آژانس هم هستند از نابود کردن سلاح‌های ممنوعه خودداری می‌کنند. بعضی از این کشورها، با اینکه خودشان عضو آژانس بین‌المللی انرژی اتمی هستند و به پیمان منع گسترش سلاح‌های اتمی هم پیوسته‌اند، از رژیم صهیونیستی که حاضر نیست به این پیمان بپیوندد حمایت می‌کنند. بهانه‌ای که این کشورها و خود رژیم صهیونیستی برای این امتناع مطرح می‌کنند اینست که این رژیم در خاورمیانه مورد تهدید سایر کشورهاست و برای دفاع از خود به سلاح اتمی نیازمند است! این بهانه، با سؤال‌ها و اعتراضات زیادی مواجه است که به هیچیک از آنها پاسخی داده نمی‌شود. پاسخ دهنده باید خود رژیم صهیونیستی، حامیان این رژیم و مجامع بین‌المللی از جمله آژانس بین‌المللی انرژی اتمی باشند. اولین سؤال اینست که اصولاً چرا رژیم صهیونیستی در خاورمیانه مورد تهدید کشورهاست؟پاسخ واقعی، روشن است،‌ ولی اینکه هرگز به این سؤال پاسخ داده نمی‌شود به این دلیل است که پاسخ آن، به نفع صهیونیست‌ها و حامیان آنها نیست و مجامع بین‌المللی نیز اجازه ندارند به این قبیل سؤال‌ها پاسخ بدهند. پاسخ اینست که اصولاً رژیم صهیونیستی یک رژیم جعلی، غاصب، اشغالگر و غیرقانونی است. چنین رژیمی طبیعی است که احساس ناامنی کند. اولین مدعی این رژیم، همان مردمی هستند که سرزمینشان غصب شده است. آنها می‌گویند صهیونیست‌ها سرزمین ما را اشغال کرده‌اند، بسیاری از مردان و زنان و کودکان ما را کشته‌اند، میلیون‌ها نفر از مردم ما را آواره کرده‌اند، خانه‌های ما را ویران ساخته‌اند، مزارع ما را به شهرک‌های صهیونیست نشین تبدیل نموده‌اند و اموال ما را به غارت برده‌اند. بنابر این، ما حق داریم از خود دفاع کنیم و اشغالگران را از سرزمین خود بیرون برانیم. سران کشورهای عربی نیز در باطن خود همین واقعیت را قبول دارند ولی بسیاری از آنها به دلیل وابستگی‌های سیاسی نمی‌توانند آنچه را که می‌فهمند به زبان بیاورند.مشکل اصلی کشورهای عربی خاورمیانه نیز همین است که بسیاری از سران این کشورها دچار وابستگی هستند. اگر این گرفتاری نبود، حرف اول کشورهای عربی و اسلامی این بود که اصولاً اصل موجودیت رژیم صهیونیستی را قبول نداریم و این رژیم باید از صفحه روزگار محو شود، درست همان چیزی که امام خمینی گفتند و اساس رژیم صهیونیستی را متزلزل کردند. در آن صورت، دیگر نوبت به درخواست از آژانس انرژی اتمی برای پیوستن رژیم صهیونیستی به پیمان منع گسترش سلاح‌های اتمی نمی‌رسید.سؤال دیگر اینست که اگر یک رژیم - آنهم رژیم اشغالگر و جنایتکار - حق دارد برای حفاظت از خود دارای زرادخانه اتمی باشد، چرا ملت‌ها و کشورهائی که هر روز توسط همین رژیم تهدید می‌شوند و خاک آنها توسط ارتش این رژیم اشغال می‌شود حق برخورداری از چنین زرادخانه‌ای را نباید داشته باشند؟ اگر مجامع جهانی، از جمله آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، به جعلی و اشغالگر بودن رژیم صهیونیستی اعتراف نمی‌کنند، این واقعیت را می‌پذیرند و بارها به آن اعتراف کرده‌اند که این رژیم بارها مرتکب جنایات هولناکی علیه مردم فلسطین و کشورهای همجوار فلسطین شده و حتی از سلاح‌های ممنوعه برای رسیدن به اهداف جنایتکارانه خود استفاده کرده است. با اینحال، همین مجامع حاضر نیستند به این سؤال که چرا همان حقی را که برای رژیم صهیونیستی قائل هستید برای مردم فلسطین و سایر ملت‌ها و کشورهای منطقه قائل نیستید پاسخ بدهند. البته روشن است که پاسخی ندارند و اگر بخواهند پاسخ منطقی بدهند به زیان رژیم صهیونیستی خواهد بود. از میان اعتراضات موجود، تازه‌ترین اعتراض اینست که در شرایطی که دولت سوریه به بهانه‌های واهی، از جمله رفع تهدید از اسرائیل، وادار می‌شود سلاح‌های شیمیائی خود را زیر نظر سازمان ملل قرار دهد، سلاح‌های ممنوعه رژیم صهیونیستی نیز باید زیر نظر سازمان ملل قرار گیرد، ولی همزمان با پیوستن سوریه به پیمان منع سلاح‌های شیمیائی، رژیم صهیونیستی از پیوستن به پیمان "ان. پی. تی" معاف می‌شود! این اعتراضی جدی به آژانس بین‌المللی انرژی اتمی است که دوگانه عمل می‌کند و با این سیاست یک بام و دو هوا به حیثیت و اعتبار خود لطمات جبران ناپذیری وارد می‌سازد. این واقعیت‌های تلخ نشان می‌دهند آژانس بین‌المللی انرژی اتمی برخلاف نام و عنوان پرطمطراقی که دارد، یک مجمع بین‌المللی متعلق به ملت‌ها و کشورها نیست، بلکه یک باشگاه خصوصی است که در اختیار تعدادی از قدرت‌های جهانی قرار دارد. تا زمانی که آژانس، از حالت خصوصی بودن و وابستگی خارج نشود و به معنای واقعی به استقلال نرسد، نمی‌توان امیدی به آن داشت و تا زمانی که مجامع بین‌المللی از اسارت وابستگی خارج نشوند، هیچ امیدی به برقراری صلح و ثبات و امنیت در جهان به ویژه منطقه خاورمیانه وجود نخواهد داشت.