"صراط " نوشت:  با نزدیک تر شدن به روزهای داغ انتخابات ریاست جمهوری بازار احساس تکلیف کردن های نامزدهای بالقوه هر روز گسترده تر می شود تا جایی که روسای پارلمان بخش خصوصی کشور را هم در سودای ورود به عرصه دولتی و به دست گرفتن بالاترین مقام اجرایی کشور قرار داده است .

به گزارش سرویس سیاسی صراط این روزها دغدغه محافل سیاسی و رسانه ای و همچنین بحث محافل عمومی و حتی خانوادگی رصد ورود نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری به عرصه فعالیت های تبلیغی است . هر چند چهره های سیاسی که خود را برای کارزار ۹۲ آماده می کنند تلاش دارند فعلا در صحنه آفتابی نشوند تا از خطرات تخریب و برچسب فعالیت زودهنگام انتخاباتی مصون بمانند اما فعالیت های زیرپوستی گسترده برخی افراد برای محک زدن شرایط رأی آوری شان مدت هاست آغاز شده است .

در این میان محمد نهاوندیان و یحیی آل اسحاق روسای اتاق های بازرگانی و صنایع و معادن ایران و تهران از چهره های اقتصادی هستند که رسماٌ خود را در معرض سنجش افکار عمومی گذاشته اند و با زبان بی زبانی اعلام کرده اند که برای انتخابات سال آینده آماده می شوند . البته دور از انتظار نبود که به دلیل شرایط خاص اقتصادی کشور و دغدغه های معیشتی و مالی این روزهای خانواده های ایرانی چهره های اقتصادی فراوانی از هر دو جناح سیاسی کشور خود را شایسته به انتخاب گذاشتن مردم ببینند اما نکته اصلی اینجاست که چرا برخی چهره های فعال بخش خصوصی نظیر آل اسحاق و نهاوندیان هم پس از سال ها دوباره هوس حضور در دولت را کرده اند ؟ آیا دغدغه تقویت بخش خصوصی و قدرتمند شدن آن در حد یک دولت اقتصادی در سایه تنها یک تئوری شعاری بوده که هیجان سیاسی انتخابات ریاست جمهوری همه رنگ و لعاب آن را محو کرده است ؟




در بیشتر کشورهای دنیا افرادی که در رأس بخش های خصوصی فعالیت می کنند کمترین علاقه ای به حضور در دولت نشان می دهند به خصوص اینکه در رأُس تشکل های صنفی و یا به بیان دیگر پارلمان های بخش خصوصی قرار داشته باشند . این افراد آنقدر به تقویت بنیه های اقتصادی و مالی تشکل های خود می پردازند که در کشوری مانند ژاپن رئیس یکی از تشکل های اقتصادی خصوصی آن کشور به عنوان نخست وزیر در سایه شناخته می شود و بسیاری از تصمیمات دولت در بخش اقتصاد منوط به هماهنگی کامل با آن مجموعه است . حال چه شده که نمادهای خصوصی سازی در کشور علاقه مند شده اند به دولت بازگردند در نوع خود قابل توجه است .

البته آل اسحاق پیش از این ، مقام دولتی را تا سطح وزیر بازرگانی و چند معاونت وزیر تجربه کرده بود اما نهاوندیان بالاترین پستش معاونت آل اسحاق بوده است . حال این دو مدیر که از سال ۸۵ بزرگ ترین پارلمان های بخش خصوصی کشور را در اختیار داشته اند در حالی که موفقیت لازم را برای اتاق های تهران و ایران به دست نیاورده اند هوس رفتن به کاخ خیابان پاستور را کرده اند . نهاوندیان که پیش از این کمتر در رسانه ها حضور می یافت اکنون درخواست رسانه ای را رد نمی کند و از روزنامه ها گرفته تا برنامه های زنده تلویزیون حضور جدی دارد و به ارائه دیدگاه های اقتصادی خود می پردازد . رفیق و احتمالاٌ رقیب او یعنی آل اسحاق پا را از این هم فراتر گذاشته و در گفت و گو با یک روزنامه و مجله اصلاح طلب رسماٌ کاندیداتوری خود را برای انتخابات یازدهم ریاست جمهوری اعلام کرده است .

موضوعی که مهم به نظر می رسد این است که گرچه نخبگان سیاسی دو عرصه مغفول مانده اقتصاد و سیاست خارجی را دو شرط اصلی فعالیت های رئیس جمهور آینده می دانند اما ورود سرآمدان بخش خصوصی به عرصه مدیریت دولتی به یقین می تواند بسیاری امید ها را به آینده این بخش نا امید کرده و بسیاری از فعالین این حوزه را به سمت بازگشت به اقتصاد دولتی و حضور در دولت تشویق کند .

خط نيوز