والری جارت از پدر و مادری آمریکایی زاده شده و متولد شیراز است و تا ۹ سالگی در این شهر زندگی کرده است. پدرش، جیمز بومن، از اولین پزشکان بیمارستان نمازی شیراز بوده است. او در سال ۱۹۷۸ در رشته روانشناسی از دانشگاه استنفورد موفق به کسب مدرک کارشناسی شد و سپس دکترای خود را در رشته حقوق در سال ۱۹۸۱ از دانشگاه میشیگان دریافت کرد. 
به گزارش سایت های خبری داخلی ، سایت دیلی کالر در این باره می نویسد: ادوارد کلین نویسنده کتاب آماتور می گوید : هیچ یک از مقامات عالی رتبه در کاخ سفید چنین رابطه ای با یک رئیس جمهور و بانوی اول نداشته اند و هنوز رسانه ای به نقش جارت پی نبرده است. 
جارت خاطرات خود را از زندگی در ایران، خاطراتی بسیار شیرین توصیف میکند.
کلین در ادامه گفته که: یکی از دوستان قدیمی جارت در حین مصاحبه برای نوشتن کتابم که آماتور نام داشت، گفت: خانم والری عضو خودمانی (محرم راز) اصلی است. او مثـل چشم و گوش اوبـامـا و بانـوی اول است. او به آنها می گوید چه کسی وفادار است و چه کسی نه! چه کسی در مورد دیگری چه چیزی می گوید. او می گوید که آنها در دیدار از یک شهر یا کشور خارجی با چه کسانی دیدار کنند. او می گوید چه کسی به کاخ سفید دعوت شود و چه کسی نه!
روزنامه دیلی تلگراف نیز در اولین سال های ریاست جمهوری اوباما نوشت : خانم جارت در امر تجارت و سرمایه گذاری ملک، دستی بر آتش دارد و ۱۷ سال دوست و مشاور نزدیک اوباما بوده است به نحوی که گفته می شود در زمان صحبت کردن درباره رئیس جمهور جدید آمریکا «احساساتی» می شود و همچنین از او به عنوان "طرفــ دیگـر ذهن اوبـامـا" یاد میکنند. این خانم به حدی به اوباما نزدیک است که می تواند پیش بینی کند اوباما برای شام چه چیزی را دوست دارد و شام یک شنبه گذشته را نیز با رییس جمهور جدید صرف کرده است.
آخر نوشت: این هم نمونه ی بارز صادرات!! بزرگــ میکنیم میفرستیم اونطرفــ... اخیرا مطلبی خواندم در مورد نیروهای علمی سازمان فضایی آمریکا (ناسا)، که اکثرا متعلق به کشورهایی چون مصر و هند و مالزی و... بودند. بارها با خودم فکر کردم که واقعا آمریکا هرچه دارد از این کشور و آن کشور دارد. اگر یک آمار سطحی از دانشگاه ها و مراکز علمی و موسسات فنی و بیمارستان ها و شرکت های قدر آمریکایی بگیرید، متوجه خواهید شد که هزینه های هنگفتی خرج جذب - شاید بهتر باشه بگیم سرقت - مغزهای کشورهای دیگر، بخصوص کشورهای آسیایی و آفریقایی میکند.
یکی از دوستان ما که بشدت علاقه مند به فوتبال و پیگیری لیگهای فوتبال سراسر جهان است، روزی حرف قشنگی زد که الان یاد آن صحبت افتادم. میگفت از تیم های باشگاهی بزرگ دنیا که خرج زیادی بابت خرید بازیکن از سرزمینهای دیگر میکنند، خوشم نمیاد! چون قدرتشان از آنِ خودشان نیست و فقط پولشان آن ها را قوی کرده نه قدرت فنی بازیِ بازیکنان داخلی.
آمریکا، حکایت همان چاهی است که با سطل پر از آبش کرده اند و از خود آبی ندارد.
