به گزارش خط نیوز به نقل از جهان نيوز: یکی از شبهاتی که همواره در مورد اجرای قانون حجاب در کشور مطرح شده است و این روزها نیز گاهی اوقات توسط برخی افراد مطرح می شود این است: «به زور و از طریق قانون نمی توان زنان و دختران را با حجاب کرد».
در پاسخ به این شبهه، به صورت اجمالی چند نکته می توان گفت:
یک: اولین نکته این است که اساساً قانون به معنای إعمال زور است! اگر قرار بود همه چیز با نصیحت و لبخند حل شود و همه مردم خودشان به حقوق دیگران احترام بگذارند و یا براساس مصلحت های واقعی جامعه حرکت کنند و به جامعه آسیب نزنند، در هیچ کجای دنیا، نباید حتی یک قانون هم وضع می شد! به طور کلی، قانون در ذات خود، یا «باید» است و یا «نباید»؛ هر کدام که باشد درونش «زور» است. اگر قرار بود که هر کس براساس میل شخصی خود عمل کند، دیگر قانون معنا ندارد.
دو: وقتی در همه جای دنیا قانون وضع می شود، این یعنی اینکه نمی توان منتظر ماند که همه مردم براساس تمایلات و اعتقادات شخصی خود به این نتیجه برسند که فعلی را انجام دهند یا فعلی را ترک کنند، بلکه از طریق وضع مجازات و ایجاد هزینه، آن افرادی که اعتقاد و تمایل پیدا نکرده اند را باید ملزم کرد که یک فعل را انجام دهند و یا از انجام یک فعل، دوری کنند. کاری هم ندارند که آیا آن شخص به این قانون اعتقاد دارد یا نه؟ مهم «منفعت کلی جامعه» و «رعایت ظاهری» است که صورت می گیرد.
سه: «زور»، در ذات خود نه خوب است و نه بد؛ منتها باید دید که برای چه کاری و در کجا إعمال می شود؟ آنگاه است که متصف به خوب بودن یا بد بودن می شود. مثلاً گذاشتن چراغ قرمز در چهارراه ها، نوعی زور است که از طرف پلیس إعمال می شود، اما وجود آن، بسیار ضرروری است. اما اگر همان پلیس، بدون دلیل، جلوی حرکت خودرویی را بگیرد، این زور، قبیح و غیرقابل قبول است.
وضع قانون و نظارت برای استانداردسازی کالاها و مواد غذایی نوعی زور است، منتها بسیار ضروری است. اما اگر بدون دلیل و با إعمال زور، مانع تولید، توزیع و فروش کالاها و مواد غذایی شویم، این بد است.
در مسائل گوناگون اخلاقی و فرهنگی هم همین گونه است. رهبر معظم انقلاب در یکی از دیدارهای خود با رئیس و اعضای مجلس خبرگان فرمودند: «مردم باید متدین بشوند؛ در این شکی نیست. البته از طریق درست و به شکل درست. این‌هم که حالا کسی بگوید «در اسلام در این زمینه زور وجود ندارد» حرف درستی نیست؛ [پس] این حدود شرعیه چیست؟ این «فَاجْلِدُوا... مِائَةَ جَلدَة» یا «فَاجلِدوهُم ثَمانینَ جَلدَة» پس چیست؟ اینها همان زور است».
چهار: قطعاً اولین مرحله برای با حجاب کردن افراد، تعلیم و کار فرهنگی و تبلیغی است. منتها این، برای بخشی از جامعه مؤثر است. همان گونه که برای کاهش آمار ارتکاب سایر جرایم - از هر نوع آن که باشد - اولین کار این است که افراد در درون محیط خانواده و یا در محیط مدرسه، دانشگاه، کانون ها و موسسات فرهنگی و آموزشی و ... تربیت شوند.
اما در این میان، عده ای هستند که تعلیم پذیری ندارند و اگر تعلیم هم داده شوند، باز هم راه خود را می روند و یا اینکه تربیت آنها به شیوه ای غلط بوده است. در این شرایط، معقولانه نیست که اثرات منفی و ضرر کج فهمی یا سوء رفتار این افراد را کل جامعه متحمل شود. از همین رو، قانون می گذارند و جلوی این افراد می ایستند و با اعمال زور، راه را برای هنجارشکنی او می بندند.
پنج: با همه اینها، این سخن که «با زور نمی توان زنان و دختران را با حجاب کرد» از اساس باطل است. اول اینکه، قرار نیست که با حجاب کردن افراد فقط از طریق زور باشد. اکثریت زنان و دختران، حتی اگر هیچ قانونی هم در مورد حجاب نباشد، حجاب خواهند داشت. سخن بر سر کسانی است که یا ضد حجاب هستند و یا تحت تأثیر جو حاکم بر جامعه قرار می گیرند و به یک تعبیر، لابشرط هستند. در اینجا یک حکومت می تواند از طریق الزام قانونی، کاری کند که از جانب آنها به جامعه آسیب نرسید.
ثانیاً؛ اگر گفته می شود که نباید در مورد حجاب، زور و قانون باشد و زور در اینجا جواب نمی دهد، چرا همین را در جاهای دیگر نمی گوییم؟ مثلاً در مورد دریافت مالیات، پرداختن اقساط وام ها، در مورد قوانین اداری، قوانین شهری، قوانین راهنمایی و رانندگی، آموزش و تحصیلات مقدماتی و تکمیلی، حوزه سلامت، استاندارد بودن کالاها و هزار مورد دیگر، قانون می گذاریم و به یک تعبیر، زور و فشار إعمال می کنیم.
چطور در این موارد گفته نمی شود که زور جواب نمی دهد، اما وقتی سخن از مسائل فرهنگی و اخلاقی مثل حجاب – که جزو موضوعات بنیادین هستند – عده ای انتظار دارند که به صورت یله و رها زندگی کنیم و جامعه را به حال خود رها کنیم؟!
