تيمي ار زمين‌شناسان دانشگاه گيل توانسته‌اند بهترين تصوير از چهره زمين را در ۱۰۰ ميليون سال پيش از ميلاد ارائه كنند.
قاره‌هاي مدرن زمين بخشهايي از يك ابرقاره يكپارچه ۳۰۰ ميليون ساله موسوم به پانجه‌آ هستند كه ابتدا در نزديكي استوا قرار داشت اما در دوره دايناسورها، نيروهاي تكتونيكي به آرامي باعث تجزيه اين ابر قاره شدند.
دانشمندان اكنون پيش‌بيني كرده‌اند كه همين نيروها مي‌توانند قطعات جداگانه قاره‌هاي امروزي را به يك ابرقاره جديد موسوم به آماسيا در ۱۰۰ ميليون سال آينده تبديل كنند. 
سنگها و رشته‌كوه‌هاي قديمي نشان مي‌دهند كه حركت مداوم پوسته زمين پيش از اين در يك دوره حدود نيم ميليارد ساله چندين بار ابرقاره‌ها را از هم جدا و مجددا به هم متصل كرده است. اما نمايش محل شكل‌گيري ابرقاره‌هاي پيشين مشكل بوده كه در نتيجه پيش‌بيني تصادم آينده را در هاله‌اي فرو برده است.
محققان دانشگاه گيل ابتدا به بررسي دوران پيش از پانجه‌آ پرداخته و موقعيت ابرقاره‌هاي رودينيا در حدود يك ميليارد سال پيش و نونا در ۷۰۰ ميليون سال قبل را تعيين كردند.
اين محققان دريافتند كه در طول اين دو دوره هر ابرقاره در يك چهارم جهان از جايي كه ابر قاره پيشين شكل گرفته بوده، تشكيل شده است. با استفاده از اين اطلاعات آنها محاسبه كرده‌اند كه آماسيا در نزديكي قطب شمال شكل خواهد گرفت.
پيش‌بيني آنها بر اساس يك شيوه جديد تعيير دادها از رگه‌هاي مغناطيسي كشف شده در نمونه‌هاي سنگهاي باستاني است. اين رگه‌ها كه موقعيت نمونه‌ها را در ارتباط با ميدان مغناطيسي زمين كه در آن به حالت جامد در آمده‌اند، ثبت كرده مي‌توانند براي تعيين محل شكل‌گيري سنگها در جهان مورد استفاده قرار بگيرند.
زمين‌شناسان از اين اطلاات براي پيگيري حركات ابرقاره‌ها استفاده كرده‌اند.
رگه‌هاي مغناطيسي از پيش از اين براي محاسبه عرضها يا موقعيت شمال و جنوب قاره‌هاي قديم مورد استفاده بوده‌اند.اما تعيين طولها يا موقعيت شرق به غرب بسيار مشكل‌تر بوده چرا كه ميدان مغناطيسي زمين با طول تفاوت كمي دارد. براي غلبه بر اين مشكل، دانشمندان از يك شيوه جديد بررسي اطلاعات مغناطيسي براي شناسايي پديده‌اي موسوم به انحراف واقعی دو قطب استفاده كردند كه به تغيير آرام در موقعيت قطبهاي زمين در زمان تغيير جرم داخلي سياره گفته مي‌شود.
محققان با پيگيري انحراف قطبها در طول زمان توانستند موقعيت طولي سنگهاي باستاني را تعيين كنند.
به گفته دانشمندان، اين اولين بار است كه از يك شيوه براي جمع‌آوري اطلاعات در مورد ديرينه طول جغرافيايي استفاده شده است.
اين يافته اطلاعات مفيدي در مورد جهان آينده در اختيار انسان قرار مي‌دهد. درك بهتري از دوره‌هاي ابرقاره مي‌تواند فرايند تكامل و پراكندگي موجودات پيش از تاريخ را كه در اين قاره‌ها حركت مي‌كردند، روشن سازد.
اين اكتشاف همچنين از كاربردهايي براي تحقيقات در مورد نفت برخوردار بوده كه معمولا در مناطقي كه قاره‌ها از هم جدا شده‌اند، شكل مي‌گيرند.
ديرينه‌شناسان در حال حاضر از نتايج جديد براي بررسي مجدد گسترش گياهان و حيوانات در قاره ها در طول دوره زمين‌شناسي استفاده كرده و اكنون قصد دارند اين پيش‌بيني خود را توسط دانشمندان ديگر به آزمايش بگذارند.
