کد مطلب: 21203
يکشنبه ۳۱ شهريور ۱۳۹۲ ساعت ۱۵:۱۹
سرمقاله سیاست روز
ایثار تنها رمز پیروزی
تمام شرایط ظاهری و مادی برای ساقط شدن نظام نوپای جمهوری اسلامی ظرف زمان کوتاهی مهیا بود. یعنی یک ضربه کاری از خارج از مرزها قادر بود که کار را یکسره کند.
امروز سی ویکم شهریور ماه، اولین روز گرامی داشت هفته دفاع مقدس در ایران اسلامی است سی و سه سال پیش در چنین روزی (سی و یکم شهریور ۱۳۵۹) ارتش رژیم بعثی عراق با فرمان مستقیم صدام حسین (صدام یزید کافر) با تمام قوا از زمین و هوا و دریا به کشوری حمله ور شد که نهال تازه انقلاب اسلامی در آن رستن کرده بود.
سازمان ارتش آن روز از هم پاشیده و یارای دفاع از خود را نیز نداشت چه برسد به دفاع از مرزهای ایران، سپاه پاسداران نوبنیاد با نیروهای جوان، کوچکترین تجربه ای در جنگ نداشت. بخش اعظمی از نیروهای نظامی و انتظامی درگیر خاموش کردن آتش فتنه هایی بودند که توسط گروهک های دست آموز غرب و شرق در بعضی از استانهای مرزی برافروخته شده بود.
تمام شرایط ظاهری و مادی برای ساقط شدن نظام نوپای جمهوری اسلامی ظرف زمان کوتاهی مهیا بود. یعنی یک ضربه کاری از خارج از مرزها قادر بود که کار را یکسره کند. لذا طمع رژیم بعث عراق برای حمله به ایران و ادعای تسخیر خرمشهر و خوزستان و تهران در مدت کوتاه چند هفته ای، حرف بی ربطی نمی توانست باشد. دشمن مطالعات و محاسبات دقیقی را برای انتخاب زمان حمله انجام داده بود. تنها چیزی که در مخیله صدام و اربابان غربی و شرقی اش ـ آمریکا و شوروی و ازناب آنها ـ نگنجیده بود و یا بهتر است گفته شود که از درک آن عاجز مانده و یا قدرت فهم آن را نداشتند.
نقش بی بدیلی بود که امام خمینی(ره) در قامت ولایت فقیه ظهور یافته بود و ملتی که با انقلاب اسلامی و قبول رهبری داهیانه امام به امتی سترگ چون بنیانی مرصوص تبدیل شده بود. اولین جمله ای که حضرت امام بعد از آغاز حمله همه جانبه صدام بر زبان آوردند این بود که دزدی آمد و سنگی پرت کرد و رفت.
این جمله هیمنه دشمن با تمام حامیانش را درهم شکست و ملت را برای حفاظت از خانه و تعقیب و تنبیه دزد برانگیزاند. هر ایرانی غیرتمندی دفاع از آب و خاک و ناموس خود که ناجوانمردانه مورد تعدی و تجاوز بیگانگان قرار گرفته بود وظیفه انسانی و اسلامی خود دانست و هر آنچه که در توان داشت در طبق اخلاص گذاشت. در چنین آوردگاهی البته بودند قلیل افرادی که رذیلانه یا فرار را بر قرار ترجیح دادند و یا با مزدوری، نقش ستون پنجم دشمن را در داخل برعهده گرفتند. اما تعداد آنها در مقابل خیل عظیم مدافعان ایران اسلامی تعدادی ناچیز بود که قابل به شمارش نبود.
هشت سال تمام ـ دو هزار و نهصد و بیست روز ـ طول کشید تا به سازمانهای بین المللی و کشورهای مدافع حقوق بشر؟!!! اثبات گردد که عراق آغاز کننده جنگ تحمیلی علیه ایران بوده است. مطلبی که آنها از اول به روشنی می دانستند اگر که نگوییم خود در طراحی آن دست داشته اند لااقل بخشی از پشتیبانی اطلاعاتی و لجستیکی حمایت از صدام را برای جلوگیری از سقوط او مستقیم و یا غیرمستقیم برعهده داشته اند.
اینک ربع قرن از آن ایام ـ پذیرش قطعنامه ۵۹۸ و اعلام پایان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران ـ می گذرد گرچه دفاع از مرزهای جغرافیایی و ایدئولوژیک انقلاب اسلامی با تداوم راه ولایت فقیه همچنان مقدس باقیمانده است. اما اگر امروز پرسیده شود که مهمترین عامل پیروزی نه تنها رزمندگان، بلکه مردم ایران در آن برهه زمانی پرافتخار چه بوده است پاسخ چه خواهد بود. آیا هنر امام در بسیج اقشار مردم به غیر از تقدس بخشیدن به دفاع همه جانبه از کیان ایران اسلامی بود.
رزمندگان و آحاد ملت با ایثار جان و مال از خود گذشتند و خدایی شدند. و وقتی مردم خالصانه دین خدا را یاری کردند. مشمول رحمت و یاری خدا قرار گرفتند و پیروز شدند. آیا امروز هم ما جا ماندگان از غافله حاضریم برای یاری دین خدا از خود بگذریم؟ الله اعلم به ذات الصدور.
